Świat przetrwa

O, jak lekko

Jakby otwierało się świeże przestrzenne pomieszczenie

Gdy
w głowie pączkują dziwne światy
Rozrastają się, rozpychają
Czyjaś wewnętrzna puszcza
Cudzy zamknięty azyl

Nakręcana plastikowa karuzela

wypełnia


I niespodziewanie ponownie okazuje się że


Losy świata nie leżą w moich rękach
Najwyżej nie ugotuję obiadu
a na podłodze w berka zagrają kurzowe koty

Nikt nie zginie od mojego humoru

Świat wytrzyma

Przetrwa (mnie)

Dodatkowy pokój

i już nie trzeba upychać, 

samotnie surowo planować

po prostu jest

Nowy, pomieści więcej