107. znów psychiatryczne zachwyty

Kopiuję zdjęcia z Barcelony do obróbki.

Barcelona. Styczniowy weekend w słonecznym, hiszpańskim mieście. A pacjent "dzień dobry, cześć" w Barcelonie się urodził. Wychował w polskiej dzielnicy, dlatego tak świetnie włada ojczystym językiem. Wszyscy jego bliscy umarli, tylko o śmierci dziadka został zawiadomiony. Teraz wyruszył w podróż, od pięciu dni jest w drodze. Idzie do Barcelony. Chciał przekroczyć Wisłę, i tak się stało, że stanowił zagrożenie dla siebie i innych wędrując po autostradzie. Choć mówili mu, żeby iść po drugiej stronie, nie od drogi. I dlatego trafił tutaj. Choć jest bez potrzeby, to oczywiste.

Bez wątpienia mam ciekawą pracę.

Ten pacjent zauroczył mnie całkowicie, bo do całej swojej historii podróży jeszcze pisał dziennik!...

O takich pacjentach marzyłam. Z fantazją. ;)

Ale serio: to porażające.

Fascynujące, i porażające. Te ich wewnętrzne światy. To odklejenie od rzeczywistości.

Wczoraj znów pokochałam psychiatrię całym sercem. Obserwowanie ich współpracy. Zaangażowania. Pomagania mniej sprawnym. Obserwowanie pacjentów podczas obiadu jest niesamowite.

A jeszcze lepiej - wejść pośród nich. Takie psychologiczne doświadczenie. Niewiele przecież brakuje, żeby usiąść obok i jeść z zielonych, plastikowych talerzy. Te granice są cienkie. I nic nie jest oczywiste. - niby rzecz oczywista, ale wciąż odkrywam na nowo.

Czemu by nie zadawać pytań fundamentalnych?

A czym jest sens życia, panie Marku?

Pieniądze!

Pieniądze są najważniejsze?

Nie, miłość!

A zdrowie?

Najważniejsze.

Zdrowie, miłość, pieniądze. Taka kolejność.

A szczęście?

Szczęście jest gdy się jest z kimś (...) A pani ma męża?

Mam.

I jest dobry?

Dobry jest.

To jest pani szczęśliwa.

Potem jeszcze zajrzał przez drzwi i powiedział:

To jest pani kobietą spełnioną!

Nigdy nie wiesz, co cię w tej pracy spotka.

Są chwile, gdy z kuchennego okna wzdycham do widoku człowieka w samochodzie. On jest na wolności! Jeździ po świecie, widzi różne miejsca, a nie tylko to wnętrze starego, odrapanego budynku.

Który z zewnątrz prezentuje się naprawdę klimatycznie.

Wczoraj jednak zatapiałam się w psychiatrycznych swych zachwytach na nowo.

Nigdy nie wiesz, co cię spotka. Jaki typ ludzi tu poznasz. Czy wszy (pierwszy raz widziałam wesz!) u czarnoskórego (niesamowita jest tak ciemna ludzka skóra...), czy z wolnego wyjścia panowie wrócą z 1,63 promila. Zdziwieni, że przecież są pełnoletni - o co chodzi?! Coraz  to nowsze i zaskakujące historie. "Dzień dobry, cześć!". Z założenia: nic nie dziwi.

Inny świat. Totalnie odjechany.

Miejscowe smaczki. Opowieści o dawnej piekarni na terenie szpitala i najpyszniejszym chlebie. Bułeczki z rodzynkami i kiwi, i pacjenci myśleli, że spleśniały. 

Historie jak nie z tej ziemi.