*

*

Pakowania się w ekstremalne sytuacje - na własną rękę i własną odpowiedzialność. 

Z czasem nauczyłam się żeby nie mówić wszystkiego, zgrabnie kreować sytuacje nie do martwienia się jej, żeby łagodzić moją rzeczywistość. W złagodzonej wersji po Gruzji miałam jeździć transportem publicznym a nie autostopem. Nie przyznawałam się do mandatów za picie w miejscu publicznym, rozwieszanie poetyckich ogłoszeń albo spanie na ławce pod blokiem w Kostrzynie. Nie wiedziała o tym jak urwał mi się film na dworcu w ukraińskiej wiosce. O tym jak paliłam trawę w gruzińskim lesie z obcymi ludźmi. O tym jak gość z couchsurfingu wiózł nas do hotelu żeby "kissing i sleeping together", a inny kierowca proponował nam 10 lari za seks. Nie wiedziała jak rzucali w nasz namiot kamieniami w nocy.

Po co miałaby to wszystko wiedzieć? 

Czy na tym na pewno polega zdrowe wyodrębnianie się?

Poleciałam. Wpadłam w otchłań. Choć myślałam że wszystko ok i nad wszystkim panuję. Nie stawiałam granic które były kiedyś przekraczane, nikt ich za mnie nie bronił, a sama byłam dzieckiem. I teraz uświadamianie sobie tego boli.

A nie o tym chciałam.

Bo to pomieszane. Bo było tak, że przeginałam. Że narażałam się. Że balansowałam na krawędzi. Że martwienie się byłoby jak najbardziej adekwatne.

Na szczęście wszystko dobrze się skończyło.