Łatwość z jaką przyszło mi napisanie trzech wierszy

daje do myślenia

że chyba daleko mi do Szymborskiej

ale bliżej do siebie

o pokawałkowaniu

Mam trzydzieści lat
i powoli zbieram siebie w całość

układam rozrzucone puzzle

łączę rozczłonkowane części

swoje wewnętrzne rozproszenie i rozdarcie 

Kiedyś byłam sobą a nie sobą

i na przemian 

sobą domową

sobą rodzinną

sobą w samotności

sobą tworząc

sobą wśród znajomych, nieznajomych

i inną sobą z bliska

gdy bywało tak

że te kawałki się spotykały

pojawiał się wstyd

palący i dokuczliwy

jak fekalia których można się z siebie pozbyć

kamień z serca

gówno z dupy

Czasem znienacka

wydawało mi się że przybywam z innego świata

nagle pojawiam się w obcym ciele

nic o sobie i tym nowym miejscu nie wiedząc

będąc nie u siebie

Moja głowa kpiła z łydki

nos nabijał się z oka

a serce zaśmiewało się z mózgu

Teraz

mam przewodników w zbieraniu tej układanki

bardziej czułych i wyrozumialszych ode mnie 

przytulają każdy nadszarpnięty kawałek

pozwalają powoli rosnąć

spokojnie przyglądać się sobie w częściach 

i w całości

"Zbudziłem się w śmiechu i w strachu, bo mi się zdawało, że taki, jak jestem dzisiaj, po trzydziestce, przedrzeźniam i wyśmiewam sobą niewypierzonego chłystka, jakim byłem, a on znowu przedrzeźnia mnie — i równym prawem — że obaj jesteśmy sobą przedrzeźniani. Nieszczęsna pamięci, która każesz wiedzieć, jakimi drogami doszliśmy do obecnego stanu posiadania! - A dalej, wydało mi się w półśnie, ale już po obudzeniu, że ciało moje nie jest jednolite, że niektóre części są jeszcze chłopięce i że moja głowa wykpiwa i wyszydza łydkę, łydka zasię głowę, że palec nabija się z serca, serce z mózgu, nos z oka, oko z nosa rechocze i ryczy — i wszystkie te części gwałciły się dziko w atmosferze wszechobejmującego i przejmującego panszyderstwa. A kiedym na dobre odzyskał świadomość i jąłem przemyśliwać nad swym życiem, lęk nie zmniejszył się ani na jotę, ale stał się jeszcze potężniejszy, choć chwilami przerywał go (czy wzmagał) śmieszek, od którego usta niezdolne były się powstrzymać. W połowie drogi mojego żywota pośród ciemnego znalazłem się lasu. Las ten, co gorsza, był zielony."

"Ferdydurke" Gombrowicz

"[…] gdy świat wewnątrz nas ulega zniszczeniu, staje się martwy i pozbawiony miłości, nasi ukochani są pokawałkowani, a my sami jesteśmy w beznadziejnej rozpaczy. Właśnie wtedy musimy odtworzyć nasz świat, ponownie poukładać kawałki, tchnąć w martwe fragmenty i odtworzyć życie."

Hanna Segal

Calineczka

Pozwoliłam sobie wymarzyć
małą dziewczynkę
nie większą od ziarnka grochu

Skąd wziąć takie dzieciątko?
Ach, to proste!

Taka odpowiedź sprawia
że nareszcie wydycham nagromadzone powietrze
z ulgą

Nie znam tej drogi
i nie wiem jak długo będziemy nią podążać
dokąd zaprowadzi
ani kiedy rozpocznie się ta podróż

Nieśmiało popuszczam wodze fantazji
spokojnie kłusuję na tym białym pegazie

Lekko speszona rozglądam się
i widzę
wspólne wygłupy
wymyślanie swoich piosenek
cierpliwe uczenie rozwieszania prania
zabawy z dorosłym już psem
moje próby rozumienia tego co trudne 
i bycie w tym razem
place zabaw 
i wspinanie się na drzewa
codzienne zaangażowanie które porywa 
i daje smak sensu
choinkę, prezenty, dania wigilijne
z powrotem nabierają znaczenia i radości
kasztanowe ludziki i pejzaże wyklejane jesiennymi liśćmi 
które późnym wieczorem trzeba na jutro do szkoły

Mokre oczy dostrzegają
szczęśliwych dziadków
i już zamglone postaci 
Nas
- Rodziców

już sobie ufam

I nagle ktoś dobry rozsupłał więzy

Które pętały tyle lat

Nic nie jest twoją winą kochanie

nie jesteś za to odpowiedzialna skarbie

Spokojnie, możesz sobie ufać

tak po prostu

tak zwyczajnie

jak każdy

Bo kiedyś ktoś dorosły i winny powiedział

a fuj, brzydka dziewczynko!

ładnie to tak podglądać co robią dorośli?!

ciii

nie wolno o tym nikomu mówić!

To nasza tajemnica

(co znaczy: nakładam na ciebie klątwę nadodpowiedzialności

i już zawsze przejmowania się tym, co od ciebie nie zależy)

I ten dorosły, winny i zawstydzony

sam zawstydzając

odebrał małej wrażliwej dziewczynce

zaufanie do siebie

posłał ją na błądzenie we mgle świata

opieranie się na odczuciach innych

zabrał ten skarb z sześcioletniego serduszka

i niemowlęcej cipki

mała

to twoje wielkie przerażenie nic nie znaczy

nie ma go

seks to nieposkromiona przemoc, brud i grzech

a tobie ciąży kara nie do odpracowania

wina nie do zadośćuczynienia

jakkolwiek byś się spalała

to że się tak strasznie boisz

nie istnieje

to że nie możesz złapać oddechu

nie jest prawdziwe

twojego smutku, tęsknoty, wściekłości, bólu

nie ma

to tylko nierealne złudzenia

nie mów co czujesz

bo to fałsz

A naprawdę było tak

że to on robił wtedy coś, czego nie powinien

to on jest brudny, grzeszny i brutalny

To on zabierał sobie skarb, który do niego nie należał

I w niczym nie miał racji

Odebrał zaufanie do samej siebie

na wiele długich trudnych lat

I nagle ktoś dobry rozsupłał więzy

Które pętały tyle czasu

Ponazywał to co się wtedy wydarzyło

Powiedział prawdę

że

Nic nie jest twoją winą kochanie

nie jesteś za to odpowiedzialna skarbie

to tobie stała się krzywda

i byłaś bardzo silna

tak długo i wytrwale walczyłaś

Spokojnie, możesz sobie ufać

tak po prostu

tak zwyczajnie

jak każdy

Ale dlaczego ciągle mi go żal?