o pokawałkowaniu

Mam trzydzieści lat
i powoli zbieram siebie w całość

układam rozrzucone puzzle

łączę rozczłonkowane części

swoje wewnętrzne rozproszenie i rozdarcie 

Kiedyś byłam sobą a nie sobą

i na przemian 

sobą domową

sobą rodzinną

sobą w samotności

sobą tworząc

sobą wśród znajomych, nieznajomych

i inną sobą z bliska

gdy bywało tak

że te kawałki się spotykały

pojawiał się wstyd

palący i dokuczliwy

jak fekalia których można się z siebie pozbyć

kamień z serca

gówno z dupy

Czasem znienacka

wydawało mi się że przybywam z innego świata

nagle pojawiam się w obcym ciele

nic o sobie i tym nowym miejscu nie wiedząc

będąc nie u siebie

Moja głowa kpiła z łydki

nos nabijał się z oka

a serce zaśmiewało się z mózgu

Teraz

mam przewodników w zbieraniu tej układanki

bardziej czułych i wyrozumialszych ode mnie 

przytulają każdy nadszarpnięty kawałek

pozwalają powoli rosnąć

spokojnie przyglądać się sobie w częściach 

i w całości

"Zbudziłem się w śmiechu i w strachu, bo mi się zdawało, że taki, jak jestem dzisiaj, po trzydziestce, przedrzeźniam i wyśmiewam sobą niewypierzonego chłystka, jakim byłem, a on znowu przedrzeźnia mnie — i równym prawem — że obaj jesteśmy sobą przedrzeźniani. Nieszczęsna pamięci, która każesz wiedzieć, jakimi drogami doszliśmy do obecnego stanu posiadania! - A dalej, wydało mi się w półśnie, ale już po obudzeniu, że ciało moje nie jest jednolite, że niektóre części są jeszcze chłopięce i że moja głowa wykpiwa i wyszydza łydkę, łydka zasię głowę, że palec nabija się z serca, serce z mózgu, nos z oka, oko z nosa rechocze i ryczy — i wszystkie te części gwałciły się dziko w atmosferze wszechobejmującego i przejmującego panszyderstwa. A kiedym na dobre odzyskał świadomość i jąłem przemyśliwać nad swym życiem, lęk nie zmniejszył się ani na jotę, ale stał się jeszcze potężniejszy, choć chwilami przerywał go (czy wzmagał) śmieszek, od którego usta niezdolne były się powstrzymać. W połowie drogi mojego żywota pośród ciemnego znalazłem się lasu. Las ten, co gorsza, był zielony."

"Ferdydurke" Gombrowicz

"[…] gdy świat wewnątrz nas ulega zniszczeniu, staje się martwy i pozbawiony miłości, nasi ukochani są pokawałkowani, a my sami jesteśmy w beznadziejnej rozpaczy. Właśnie wtedy musimy odtworzyć nasz świat, ponownie poukładać kawałki, tchnąć w martwe fragmenty i odtworzyć życie."

Hanna Segal